لیگامان متقاطع قدامی مفصل زانو ساختمان پیچیده ای است که ساختمان و بیولوژی آن ارتباط مستقیمی باعملکرد آن به عنوان کنترل کننده حرکات مفصل دارد. با توجه به اینکه قطر فیبریلهای کلاژن آن بر اساس روند بلوغ، میزان حرکت و افزایش سطح استرس تغییر می کند و در جراحی ترمیمی آن نقش دارد، به نظر می رسد تعیین قطر و توزیع آنها از اهمیت بسیاری برخوردار باشد. هدف تحقیق حاضر شناخت دقیق ساختمان لیگامان متقاطع قدامی، به وسیله میکروسکوپهای نوری، الکترونی اسکنینگ وانتقال در خرگوش است.سی راس خرگوش نر سالم به وسیله کلروفرم کشته شدند. پس از تشریح مفصل زانو، لیگامانهای متقاطع قدامی از استخوانهای تیبیا و ران جدا شد. سپس این نمونه ها به روشهای میکروسکوپی نوری و الکترونی اسکنینگ و انتقال مطالعه و مورد بررسیهای کمی وتوصیفی قرار گرفتند. مطالعه به روش میکروسکوپی نوری مقاطع عرضی لیگامان نشان داد که کل لیگامان درون یک مجموعه قرار گرفته ومیانگین سطح مقطع آن 13.08±1.93 میلیمتر مربع است. در نمونه های طولی در برخی موارد امتداد دستجات رشته های کلاژن به صورت مستقیم و در موارد دیگر به حالت مواج بود. در تصاویر تهیه شده به وسیله میکروسکوپ الکترونی اسکنینگ مشاهده شد که لیگامان از دستجات (fascicles) رشته های کلاژن مواج در هم بافته ای تشکیل شده است که جهت اصلی آنها به موازات محور طولی لیگامان است. نوع دیگر اجتماع دسته های کلاژن برای بار اول مشاهده شد که عبارتند از: اجتماعی از رشته های کلاژن که شبکه توری مانند سه بعدی را تشکیل داده بودند. در تصاویر مربوطه به میکروسکوپ الکترونی انتقال مشاهده شد که لیگامان اغلب از فیبریلهای با اقطار 13.2 الی 125.7 نانومتر تشکیل شده که به وسیله بافت همبند سست از همدیگر جدا شده اند و میانگین آنها در خرگوشهای مورد بررسی 49.2±20.7 نانومتر بود. 

مقدمه: پارگی لیگامان ACL به عنوان یکی از ضایعات شایع زانو که خصوصا در جریان حوادث ورزشی رخ می دهد مطرح است. تست های کلینیکی جهت تشخیص پارگی ACL یک روش subjective(ذهنی) می باشد و در افراد کم تجربه ممکن است باعث عدم تشخیص پارگی شود. استفاده از مفصل سنج می تواند کمک بزرگی به این افراد باشد. هدف، بررسی وضعیت ACL با توجه به میزان جابجایی، به ازای نیروی ثابت توسط دستگاه مفصل سنج می باشد.مواد و روش ها: در این مقاله 26 فرد دچار پارگی ACL (که 20 مورد آن دچار پارگی کامل و 6 مورد دچار پارگی ناکامل بودند) و 76 فرد سالم مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: افراد دچار پارگی کامل به ازای نیروی 89 نیوتن میزان اختلاف جابجایی دو طرف در 80% موارد بالاتر از 2 میلی متر بود ولی در افراد سالم حدود 80% کمتر از 2 میلی متر اختلاف جابجایی داشتند. میزان (Compliance index difference) CID  در 90% بیماران با پارگی کامل بیشتر از 5% میلی متر و در افراد سالم در 82% موارد زیر 0.5 میلی متر می باشد. در موارد پارگی ناکامل در 50% بیماران به ازای 89 نیوتن اختلاف مابین 2 زانو بیشتر از 3 میلی متر و در 50% بیماران CID بیشتر از 0.5میلی متر بود. نتیجه گیری و توصیه ها: منحنی های افراد سالم تقریبا از یک فرم پیروی می کنند ولی در افراد دچار پارگی کامل تغییر در فرم و یا میزان جابجایی در سمت دچار پارگی کامل تا منحنی افراد سالم متغیر است.

پیش زمینه: آسیب های منیسک ها و لیگامان متقاطع قدامی شایع هستند و جراحی آرترسکوپی منیسک یکی از شایع ترین اعمالی آرتروسکوپی در مفصل زانو می باشد و آزمونهای بالینی متعددی جهت مشخص کردن وضعیت لیگامان قدامی پس از آسیب زانو طرح ریزی شده اند نظیر آزمون های پی وت و لاکمن. آزمونهای مک موری و حساس بودن کناره مفصل در تشخیص آسیب منیسک ها اهمیت خاصی دارند. تایید تشخیص های فوق با کمک ام آرآی در سالهای اخیر بسیار متداول شده است. آرتروسکوپی، تکنیک دیگری است که هم در تایید تشخیص و هم به عنوان روش درمانی به کار گرفته می شود. هدف از این تحقیق بررسی ارزش آزمون های بالینی در تشخیص آسیب های لیگامان متقاطع قدامی و منیسک می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش به صورت توصیفی موردی - گروهی انجام شد. 177بیمار که بین سالهای 75تا80 با توجه به یافته های مثبت در معاینه بالینی توسط یک جراح تحت آرتروسکوپی تشخیصی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. حساسیت خط مفصلی به همراه آزمون مک موری برای منیسک ها، و آزمون لاکمن به همراه آزمون پی وت برای لیگامان قدامی به عنوان آزمون های تشیخصی بالینی مورد استفاده قرار گرفتند. یافته های به دست آمده در آرتروسکوپی به عنوان تست استاندارد در مورد پارگی لیگامان قدامی و منیسک ها با یافته های معاینه بالینی مقایسه شد؛ و حساسیت و میزان اختصاصی بودن، و ارزش اخباری منفی و مثبت معاینه بالینی در مورد تشخیص پارگی منیسک ها و لیگامان قدامی به طور جداگانه محاسبه گردید. یافته ها: حساسیت آزمون ها در مورد پارگی منیسک میانی، منیسک کناری و لیگامان قدامی به ترتیب 98%، 60% و 95%؛ و میزان اختصاصی بودن آزمون ها برای موارد فوق به ترتیب 98%، 100% و 98% بود. ارزش اخباری مثبت به ترتیب 97%، 100% و 96%؛ و ارزش اخباری منفی به ترتیب 98%، 84% و 97% محاسبه گردید. نتیجه گیری: آزمون مک موری به همراه حساسیت سطح مفصلی در مورد پارگی های منیسک، و آزمون لاکمن به همراه آزمون پی وت در مورد پارگی های لیگامان قدامی، آزمون هایی حساس و اختصاصی به شمار می روند و در صورتی که این آزمون ها به صورت ترکیبی استفاده شوند، دقت و قابلیت اعتماد معاینه بالینی در تشخیص آسیب های منیسک و لیگامان قدامی بالاتر می رود.

مفصل زانو در انجام اعمال مختلف اندام تحتانی اهمیت و نقش بسیار مهمی را برعهده دارد. در میان عناصر مختلف سازنده مفصل زانو لیگامان متقاطع قدامی به خاطر نحوه قرارگیری در مفصل و پیچیدگیهای ساختمانی خاص خود و همچنین داشتن گیرنده های عصبی متعدد و متنوع و نیز آسیب پذیری بالای آن مورد توجه خاص قرار گرفته است. بعد از آسیب این لیگامان گشتاور اکستانسوری زانو کاهش می یابد ولی عقیده بر این است که این کاهش توسط عضلات مچ پا و ران جبران می گردد.هدف از این پژوهش این است که با توجه به روند توانبخشی در افراد با ضایعه مزمن لیگامان متقاطع قدامی در ایران آیا کاهش توانایی عضله کوادری سپس در تولید گشتاور اکستانسوری زانو وجود دارد.روش تحقیق:در این تحقیق 10 نفر مرد سالم در محدوده سنی 35-22 سال و 10 نفر بیمار مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی در محدوده سنی 42-23 سال شرکت نمودند پس از طی مراحل مقدماتی تست عملکردی پرش عمودی روی یک پا برای هر پا جداگانه صورت گرفت. همچنین پرسشنامه Lysholm توسط افراد تکمیل گردید.نتایج:از روشهای آماری ویلکاکسون، من ویتنی و آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده گردید. در مقایسه میانگین نمره پرش عمودی افراد سالم، بین پای غالب و غیر غالب، تفاوت معنی دار بود (P<0.05). این تفوت بین پای آسیب دیده و سالم افراد بیمار نیز مشاهده شد (P<0.01). همچنین بین میانگین نمره پرسشنامه Lysholm افراد سالم و افراد بیمار تفاوت معنی دار بود (P=0.002). در زمینه ارتباط بین میانگین نمره پرسشنامه Lysholm و نمره تست عملکردی پرش عمودی، در پای غالب و غیر غالب افراد سالم، هیچگونه ارتباط معنی داری مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری:آنچه مسلم است این می باشد که پس از آسیب لیگامان متقاطع قدامی، علی رغم تمرینات توانبخشی، گشتاور اکستانسوری زانو کاهش می یابد بطوری که بیمار نمی تواند با پای آسیب دیده یک پرش عمودی قوی داشته باشد. بنابراین ممکن است از مکانیزمهای جبرانی استفاده نماید.

مقدمه و اهداف: از عوارض پس از بازسازی لیگامان متقاطع قدامی کاهش حس عمقی این افراد است. این فاکتورها در وزن اندازی متعادل بر زانوها و راه رفتن نرمال نقش دارند. هدف از این مطالعه، مقایسه تأثیرکوتاه مدت و میان مدت کینزیوتیپ بر حس عمقی بیمارانی است که تحت بازسازی لیگامان متقاطع قدامی قرار گرفته اند. مواد و روش ها در این مطالعه شبه تجربی، 20 مرد ورزشکار با میانگین سنی 5/2± 27 سال، 4-6 ماه بعد از پارگی رباط متقاطع قدامی و پس از بازسازی لیگامان شرکت کردند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 10نفره دارای کینزیوتیپ (گروه مداخله) و بدون کینزیوتیپ (گروه کنترل) تقسیم شدند. حس عمقی به عنوان خطای بازسازی زاویه فعال و غیرفعال در 45 درجه فلکشن توسط گونیامتر دیجیتالی مورد ارزیابی قرار گرفت. این روند، قبل و بعد از چسباندن کینزیوتیپ، پس از راه رفتن روی تردمیل و همچنین پس از یک دوره درمان 10روزه با کینزیوتیپ تکرار شد. داده ها با کمک آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس چند عاملی با اندازه گیری های مکرر در سطح معنی داری کمتر از 0/05 تحلیل شدند.یافته ها گروه دارای کینزیوتیپ در میزان خطای بازسازی زاویه مفصل در هر دو حالت بازسازی زاویه فعال و غیرفعال کاهش معنی داری نشان داد. همچنین استفاده 10روزه از کینزیوتیپ موجب بهبود حس عمقی در حالت بازسازی زاویه فعال شد. نتیجه گیری نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می کند که به کارگیری کینزیوتیپ احتمالاً به دلیل به کارگیری ورودی های حسی بیشتر می تواند سبب بهبود حس عمقی مفصل زانو شود.

زمینه و هدف: افزایش مفرط جابجایی قدامی تی بیا در تمرینات توانبخشی تنش وارد بر زانوهای با پارگی لیگامان متقاطع قدامی را افزایش می دهد. تمرینات لانج (Lunge exercise) و اکستانسیون زنجیره باز زانو، تمرینات رایج در توانبخشی این لیگامان هستند، ولی آگاهی کافی در مورد جابجایی قدامی تی بیا در دو فاز اکسنتریک و کانسنتریک آن ها وجود ندارد. این مطالعه جابجایی قدامی تی بیا در فازهای اکسنتریک و کانسنتریک این دو تمرین بین زانوهای سالم و با آسیب لیگامان مقایسه کرد. روش بررسی: با روش نمونه گیری غیراحتمالی ساده، 14 مرد با آسیب یک طرفه لیگامان متقاطع قدامی برای ورود به این مطالعه مقطعی انتخاب شدند. شرکت کنندگان از کلینک های فیزیوتراپی دانشگاه فراخوانده شدند. از یک فلوروسکوپ تک صفحه ای برای تصویربرداری از زانوی شرکت کنندگان در حین انجام تمرینات لانج و اکستانسیون زنجیره باز با پای سالم و آسیب دیده در ترتیبی تصادفی استفاده شد. تصویربرداری در مرکز رادیولوژی بیمارستان سینا، تهران، از دی تا اسفند 1392 انجام شد. یافته ها: در تمرین لانج، تفاوت معناداری بین جابجایی قدامی در زانوی سالم و آسیب دیده و فازهای اکسنتریک و کانسنتریک مشاهده نشد. در اکستانسیون زنجیره باز، جابجایی قدامی در زانوهای آسیب دیده در اکستانسیون صفر درجه بیشتر از زانوهای سالم بود (0/007P=). جابجایی قدامی در فاز اکسنتریک این تمرین، در زوایای صفر (0/040P=) و ° 15(0/024P=)، بیشتر از فاز کانسنتریک بود. نتیجه گیری: در تمرین لانج، مقدار جابجایی قدامی تی بیا در فازهای اکسنتریک و کانستریک و زانوهای سالم و آسیب دیده تفاوتی نداشت، اما، در زوایای صفر تا 15 درجه ی تمرین اکستانسیون زنجیره باز، در فاز اکسنتریک بیش از کانسنتریک و در زانوهای آسیب دیده به بیش از زانوهای سالم بود.

زمینه و هدف: مفصل زانو در انجام اعمال مختلف اندام تحتانی اهمیت و نقش بسیار مهمی را برعهده دارد. در میان عناصر مختلف سازنده مفصل زانو، لیگامان متقاطع قدامی به دلیل نحوه قرارگیری در مفصل، پیچیدگیهای ساختمانی خاص خود، داشتن گیرندهای عصبی متعدد و متنوع و همچنین آسیب پذیری بالای آن مورد توجه خاص قرار گرفته است. بعد از آسیب این لیگامان گشتاور اکستانسوری زانو کاهش می یابد ولی عقیده بر این است که این کاهش توسط عضلات مچ پا و ران جبران میگردد. این ادعا توسط بررسی های ایزوکاینتیک مورد تحقیق قرار نگرفته است. هدف از انجام مطالعه آن است که با توجه به روند توانبخشی در افراد با ضایعه مزمن لیگامان متقاطع قدامی در ایران آیا کاهش توانایی عضله کوادری سپس در تولید گشتاور اکستانسوری زانو ایجاد می شود؟ و آیا این کاهش توسط عضلات هیپ یا مچ پا جبران میگردد؟روش بررسی: در این تحقیق 10 نفر مرد سالم در محدوده سنی 35-22 سال و 10 نفر بیمار مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی در محدوده سنی 42-23 سال شرکت نمودند. گشتاور پلانتار فلکسورهای مچ پا، اکستانسورهای زانو و اکستانسورهای هیپ در دو سرعت زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه با داینامومتر ایزوکاینتیک و همچنین تست عملکردی پرش عمودی روی یک پا اندازه گیری شد.یافته ها: با استفاده از آزمونهای آماری ویلکاکسون و ضریب همبستگی اسپیرمن، نتایج نشان داد که در بیماران، تفاوتهای میانگین قدرت عضلات گاستروسولئوس، اکستانسورهای هیپ و مجموع میانگین قدرت این عضلات بین دو اندام آسیب دیده و سالم معنادار نبوده است (P>0.05). اما قدرت عضله کوادری سپس سمت آسیب دیده بیماران ضعیف تر از سمت سالم بود (P<0.01). تفاوت نمره پرش عمودی بین اندام آسیب دیده و سالم افراد بیمار نیز معنی دار بود (P<0.01).نتیجه گیری: با توجه به نتایج، پلانتار فلکسورها و اکستانسورهای هیپ اندام آسیب دیده بیماران، کاهش قدرت کوادری سپس را جبران کرده بودند. بنابراین با وجود کاهش قابل توجه قدرت کوادری سپس اندام آسیب دیده، مجموع میانگین های قدرت عضلات اکستانسور هیپ، کوادری سپس و پلانتار فلکسورهای این اندام تفاوت آماری نداشتند. همچنین تفاوتی بین پارامترهای ایزوکاینتیک و آزمون عملکردی پرش عمودی وجود نداشت، بنابراین، این آزمون نمی تواند جایگزین تست ایزوکاینتیک باشد.

اهداف: هدف اصلی فیزیوتراپی در بیماران با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی، کاهش درد، بهبود دامنه حرکتی، قدرت عضلانی و تعادل پس از جراحی است. بنابراین درمانگران به ابزارهای سنجش پیامد با قابلیت تکرارپذیری، اعتبار و پاسخ گویی قابل قبولی جهت ارزیابی این تغییرات پس از درمان نیاز دارند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی قابلیت پاسخ گویی و حداقل تغییرات بالینی مهم برای پیامدهای درد، دامنه حرکتی، قدرت عضلات زانو و تعادل پویا در بیماران با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی بود. روش بررسی: تعداد 54 بیمار در اولین مرحله ارزیابی (دو هفته پس از جراحی بازسازی لیگامان)، و دوباره در دومین مرحله ارزیابی (بعد از چهار هفته درمان فیزیوتراپی) از طریق مقیاس پیامدهای اختلال محور شامل مقیاس چشمی درد، گونیامتر و دینامومتر دستی و آزمون تعادلی ستاره ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین در جلسه دوم ارزیابی بیماران یک مقیاس هفت آیتمی رتبه بندی کلی تغییر را تکمیل کردند. برای ارزیابی قابلیت پاسخ گویی، آنالیز سطح زیرمنحنی و آنالیز همبستگی استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از آنالیز سطح زیرمنحنی نشان داد از میان پیامد های مورد بررسی، دامنه حرکتی زانو در جهت اکستنشن، قدرت عضلات کوادریسپس و همسترینگ و جهت های داخلی و خلفی داخلی آزمون تعادلی ستاره ای، قابلیت پاسخ گویی قابل قبولی (0/70<) دارند. همچنین ضریب همبستگی اسپیرمن بین نمرات تغییر به دست آمده برای این چهار پیامد (دامنه حرکتی زانو در جهت اکستنشن، قدرت عضلات کوادریسپس و همسترینگ و جهت های داخلی و خلفی داخلی آزمون تعادلی ستاره ای) و نمره مقیاس هفت آیتمی رتبه بندی کلی تغییر، به عنوان معیار خارجی، نشان دهنده ارتباط معنی داری در دامنه ای بین 0/51-0/36 بود. برای همه مقیاس های پیامد مورد مطالعه، مقادیر حداقل تغییر بالینی، مهم گزارش شد. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه شواهدی را جهت انتخاب مناسب ترین مقیاس های پیامد شامل دامنه حرکتی زانو در جهت اکستنشن، قدرت عضلات کوادریسپس و همسترینگ، و جهت های داخلی و خلفی داخلی آزمون تعادلی ستاره ای برای ارزیابی تغییرات بالینی در بیماران با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی فراهم می کند. یافته دیگر این مطالعه که مربوط به حداقل نمره تغییر بالینی مهم به دست آمده برای هریک از مقیاس های پیامد است، به درمانگران و محققین جهت تصمیم گیری در مورد تعیین تغییر واقعی مهم در وضعیت بالینی بیمار با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی پیرو مداخله فیزیوتراپی کمک خواهد کرد.

مقدمه و اهداف: آسیب لیگامان متقاطع قدامی یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است و می تواند منجر به دوری از میادین ورزشی به مدت طولانی و بروز مشکلات ثانویه مانند استئوآرتریت زانو شود. یکی از عواملی که از این آسیب جلوگیری می کند، اصلاح الگوهای حرکتی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات اصلاح الگوی حرکت بر عملکرد، تعادل و حس عمقی زنان مستعد آسیب لیگامان متقاطع قدامی بود. مواد و روش ها: 30 آزمودنی زن مستعد آسیب لیگامان متقاطع قدامی (غربالگری شده به وسیله آزمون تاک) با میانگین سن 83/1± 81/24 سال، قد 33/4± 03/164 سانتی متر و وزن 82/3± 6/63 کیلوگرم هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (n=15) و کنترل (n=15) تقسیم بندی شدند. از تست تعادل Yجهت سنجش تعادل، گونیامتر یونیورسال جهت سنجش حس عمقی و پرش سه گانه هاپ جهت سنجش عملکرد آزمودنی ها پیش و پس از هشت هفته تمرینات اصلاح الگوی حرکت استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی زوجی و مستقل و نرم افزار SPSS نسخه 21 در سطح معناداری p<0/5 استفاده شد. یافته ها: نتایج تجزیه وتحلیل آماری نشان داد که بعد از اجرای تمرینات اصلاح الگوی حرکت، تغییرات معنادار در حس عمقی زانو (001/0=P)، تعادل (001/0=P) و عملکرد (001/0=P) آزمودنی های گروه تمرین ایجاد شده است، در حالی که این تفاوت در گروه کنترل معنادار نیست. نتیجه گیری: تمرینات اصلاح الگوی حرکت از طریق تأثیر بر عضلات و اصلاح راستای مناسب اندام تحتانی می تواند منجر به کنترل حرکاتی که آسیب لیگامان متقاطع قدامی را ایجاد می کند، شود و با در نظر گرفتن اثر این تمرینات بر بهبود تعادل، حس عمقی و عملکرد گروه تمرین پیشنهاد می شود که این تمرینات در پیشگیری از آسیب لیگامان متقاطع قدامی در آینده مورد استفاده قرار بگیرد.